Introductie

Van het reisburo krijgen we alle vouchers.

Voor we op stap gaan komt de vrouw van Cuba Incentives het een en ander vertellen over Cuba en de mogelijkheden in Havana. In Cuba heb je naast de peso ook een 'toeristenpeso', de CUC. Hiermee moeten de toeristen betalen, waardoor het straatarme Cuba voor ons plotseling behoorlijk duur is geworden. Met de lokale peso kunnen  de Cubanen alleen de eerste levensbehoeften kopen. Alles wat een beetje luxe is  (biertje, fruit, restaurant) moeten zij ook in CUC's betalen. Even wat gegevens. 1 CUC = 24 lokale peso’s, 1 CUC = 1 dollar, normaal maandloon is tussen de 300 en 750 lokale peso’s (10-30 CUC). Een biertje kost 1 tot 2 CUC, wat betekent dat 5 biertjes een heel maandloon kost.
Door deze enorme verschillen probeert iedereen zijn heil te zoeken in de toeristenindustrie. 20 meter een koffer sjouwen levert al snel 1 CUC op, waar een ander drie dagen hard voor op het land moet werken. Onvoorstelbaar. Het gevolg is dat doktoren en andere hoog opgeleden kiezen voor het best betalende beroep van Cuba, koffersjouwer in  een toeristenhotel!!

Rondje door het centrum met de paardenkoets.

Met een paardenkoets maken we een rondje door het oude centrum van Havana.	Het straatbeeld wordt bepaald door meer dan 50 jaar oude auto's, die zorgvuldig opgeknapt zijn.	Het Capitol, een kopie van die in Washington.

We doen vanmorgen rustig aan en gaan pas om 11 uur op pad. Ons hotel ligt midden in het historische centrum en er is meteen al veel te zien. We besluiten al snel met de grappige Iwan een rondrit met een paardenkoetsje te maken. Iwan is een hele leuke vent. Hij vertelt veel bij de vele historische gebouwen die Havana rijk is. Het is alsof we een reis terug maken in de tijd. Meer dan de helft van alle auto's zijn meer dan 50 jaar oud. Alleen mensen die voor de regering werken of een bepaalde verdienste hebben mogen een gammele Lada kopen. Verder is het verboden luxe artikelen als een auto te kopen. De mensen die een auto hadden toen Fidel Castro 50 jaar geleden aan de macht kwam koesteren dit bezit en rijden nog steeds in de Fords, Chryslers en andere grote Amerikaanse bakken uit die tijd. Ze zijn heel vindingrijk en bijna al die oude brikken rijden nog steeds. Het straatbeeld met die oude bakken maakt het huidige Havana uniek en onvergetelijk.

Oude auto's uit de tijd voor Castro !!	In Havana is het altijd feest.	Op suikerriet gestookt alcohol.

Het is warm, maar door het zwoele windje is het goed uit te houden. We rijden langs een aantal historische gebouwen uit de Spaanse tijd. Mooi, maar vaak erg vervallen. In een cafeetje, waar de plaatselijke held Ernest Hemmingway vaak kwam, maken we voor het eerst kennis met de echte Cubaanse muziek. Het bandje bestaat o.a. uit een oude gitarist en een hoogbejaarde zangeres.
De eerste indruk van de Cubanen is zeer positief. Iedereen lacht en is vriendelijk. Weliswaar soms met de bedoeling een centje mee te pikken, maar zeker niet zo opdringerig als we gewend zijn. Veel musea staan in het teken van de Cubaanse revolutie. In het oorlogsmuseum staan tanks en de boot waarmee Fidel Castro voet aan wal zette voor zijn succesvolle machtsgreep. Ook grote billboards wijzen op strategische plaatsen er op dat de revolutie heeft gezegevierd.

Het historische centrum

Het straatje van ons hotel.

Grappige sinaasappel taxi's

Na de rondrit gaan we zelf de stad verkennen. Het is door het gebrek aan auto's vrij rustig op straat. We veel fietstaxi's en grappige gele bromtaxi's die veel van een citroen op wielen weg hebben. Nederland heeft het openbaar vervoer flink gesponsord. Er rijden vooral veel oude bussen van Connexxion rond. Aan de voorkant staat nog de Nederlandse bestemming zoals Gorinchem, Dordrecht of Doorwerth. Van anderen horen we dat er ook eentje met Schiedam rond moet rijden. In een straat komen we een verzameling verroeste treinen tegen. Je zou ze in een museum verwachten, maar hier hebben ze gewoon een straat afgezet en daar de boel kris kras door elkaar neer gezet. Wat is Havana een aparte stad!

Een zeer oud fototoestel.

De boulevard van Havana..

Vlak bij ons hotel is een winkelstraat en een leuk pleintje. We later een man een foto van ons maken met een toestel uit de beginperiode van de fotografie. Een grote doos en een bakje met chemicaliën waarin de foto ontwikkeld wordt. Het is een leuke foto, maar al snel zit de afbeelding vol zwarte en witte vlekken. De winkelstraat is drie keer niets. Vervallen en smerige etalages en voor Ien geen souvernis te koop. Sommige zaken verkopen ansichtkaarten, waarbij het halve rek gevuld wordt met afbeeldingen van Che Guavara en andere Cubaanse helden. Het leuke is wel dat uit elk cafeetje, barretje of restaurant Cubaanse muziek klinkt. Na een uurtje zakken we dan ook neer in zo'n barretje en nemen onze eerste 'mochito'. Dit Cubaanse drankje bestaat uit rum, spa en fijngestampte muntbladeren. Het drinkt als limonade, maar na de eerste voel je hem al behoorlijk zitten.
We nemen een fietstaxi naar de Maceo. Dit is de 9 km lange boulevard van Havana. Vlak voor we er zijn wordt de fietstaxi van de weg gehaald door de politie. Geen idee wat er aan de hand is, maar de goede man lijkt diep in de problemen te zitten. Via het haventje, waar pelikanen naar vis duiken, lopen we terug naar het hotel.

De Tropicana dans show

We slapen twee uurtje bij voor we rond achten met de taxi naar de bekende Tropicana show gaan. Het is aan de andere kant van de stad. Gelukkig zijn taxi's hier nog goed te betalen. Tropicana is een theater waar elke avond zo'n honderd dansers en danseressen optreden. Er wordt gedanst en de aankleding is fantastisch. Het eten is inbegrepen. We zitten aan gemeenschappelijk tafels, die volstromen met toeristen. Tussen negen en tien uur treedt er eerst een strijkorkestje op om in de stemming te komen. Naar goed Cubaans gebruik krijgen de mannen een sigaar en de vrouwen een anjer in het haar. Om tien uur begint het spektakel. Vrouwen met grote veren komen massaal op. Het lijkt wel carnaval. De prachtige verlichting en flitsende show maakt het helemaal af. Het ene optreden volgt het andere snel op en voor we het in de gaten hadden was het afgelopen. Gelukkig staat veel op video zodat we het thuis nog eens goed na kunnen kijken. Voor het filmen en fotograferen moeten we overigens wel 20$ neertellen!
Na de show kunnen we nog dansen. We doen even een mambo, maar het ritme was te snel. Snel maar een salsa cursus volgen. Swingend gaan we naar de uitgang en hebben gelukkig meteen een taxi terug. Rond enen vallen we na een geweldige eerste dag vol positieve indrukken in slaap.

	De Tropicana show

Auto ophalen en op weg !

Voor we de auto ophalen moeten we nog iets regelen voor de binnenlandse vlucht. Het tijdstip is gewijzigd, maar dat moet nog op het ticket worden gestickerd. Dat zou in een kantoortje om de hoek moeten kunnen, maar dat blijft tot 9:30 gesloten en het lijkt er op dat het helemaal niet meer open gaat. Verlaat gaan we dus de auto ophalen bij Rex. Ze wilden ons eerst een oude Lada geven, maar die vlieger ging niet op. Uiteindelijk gaan we met een bijna nieuwe donkerblauwe Seat Cordoba op pad. Helaas moeten we nu eerst naar het vliegveld voor het ticketprobleem. Dat valt niet mee. Straten hebben in Havana geen naambordjes en verkeersborden zijn ook nergens te vinden. Na heel wat omzwervingen zijn we na 'uren' eindelijk bij de goede terminal. Het omlabelen van het ticket ging gelukkig zonder problemen zodat we tegen het middaguur eindelijk op pad kunnen.

Buiten Havana enkel stille wegen. Vervoer gaat voornamelijk met ossenkarren.

We moeten vandaag naar Viñales, het prachtige gebied van de tabaksbladeren. Gezien de tijd doen we het eerste stuk via de snelweg. Halverwege is het Los Terrazas park. Hier verlaten we de snelweg en lunchen in het park bij een klein restaurantje midden in het bos. Vanaf het terras zien we heel goed de 'nationale vogel', de kleurrijke trogon. Een erg leuk plekje.

Vanaf Los Terrazas rijden we naar de noordkust en vervolgen via de erg rustige kustweg de route. Van de kust zelf zien we helaas weinig tot niets. Hoe verder we van Havana af zijn, hoe primitiever het wordt. Auto's zie je haast niet meer. De mensen verplaatsen zich met een door buffels voortgetrokken wagen.

Viñales in de tabaksvelden

Hotel Jasmina met uitzicht op de tabaksplantages.

Aan het eind van de dag komen we aan in de vallei van Viñales. Ons hotel Las Jasminas ligt net buiten het dorp. Elke kamer heeft een balkon met geweldig uitzicht op de vallei waarvan de bergen ons sterk deden denken aan het karstgebergte in China. Vanaf ons balkon genieten we met een biertje van het landschap en de rust. Fantastisch! Dit is echt genieten.
Bij het toeristenbureautje boeken we twee toertjes voor morgen. 's Ochtends met een gids wandelen door de vallei en 's middags met een oude Ford toeren door de omgeving. Omdat het buffet er niet uit ziet nemen we op de kamer een soepje. Krentenbol en een Cuba libre (rum cola) er bij, terwijl de zon langzaam onder gaat. Wat wil je nog meer. Rond tienen ploffen we op bed.

Viñales: Met Floyd wandelen in de vallei

Met Floyd wandelen we door de tabakplantages.

We zijn lekker vroeg op en doen vanmorgen alles lekker op ons gemak. Om 10 uur gaan we met gids Floyd op pad voor een wandeling in de vallei. Floyd  is een leuke, gezellige knul met humor. Hij praat heel vrij over van alles en nog wat. Hij is trots op Cuba en vertelt over hoe hij het communisme heeft ervaren en nu ervaart. Het zijn zware tijden. Vooral na de ineenstorting van het Russische communisme en het wegvallen van financiële steun uit die hoek is het in Cuba heel zwaar geweest. Nauwelijks geld om te overleven. Hij is net als alle Cubanen erg benieuwd hoe het Cuba er na Castro uit gaat zien. Dat dingen veranderen is zeker, maar in welke mate dingen veranderen en of dit voor de gewone burgers goed uit zal pakken houdt de Cubanen erg bezig. Floyd heeft net als vele andere Cubanen een goede opleiding gehad. Onderwijs is net als de medische voorzieningen gratis. Veel Cubanen hebben gestudeerd, maar kunnen geen werk vinden. Als ze al werk hebben is dat door het communistische beginsel ' iedereen is gelijk' vaak slecht betaald. Erg triest is dat de best betaalde mensen in Cuba de kofferdragers in grote hotels zijn. Een koffertje sjouwen levert al snel een euro op. Een maand gewoon werken levert slechts 20 tot 30 euro op. De verhoudingen zijn zoek, waardoor advocaten en doktoren hun baan opzeggen en hun heil zoeken in de sinds ca. 1992 toegestane toeristenindustrie.

De tabaksbladeren hangen te drogen.

Tussen de gesprekken door zien we ook nog wat van de omgeving. Naast het hooggelegen hotel duiken we de vallei in. Het is bewolkt, maar als de zon zich even laat zien is het bloedheet. De tabaksbladeren zijn net geoogst en hangen in kleine en grote schuren te drogen. De tabak van Viñales is de beste van het land en wordt gebruikt in de beroemde Havana sigaren. Bij een boer met grappige pretoogjes drinken we een sapje. Uit zijn tuin plukt hij drie grote grapefruits. De bovenkant wordt open gesneden, waarna er met een grote pers gemaakte suikerrietsap aan toe wordt gevoegd. Rietje er in, even knijpen en drinken maar. Het is nog lekker ook. Als we weg gaan krijgen we een trosje bananen mee voor onderweg.
Onderweg praat Floyd met een groep kalkoenen. Op het geluid dat hij maakt antwoorden de zes dieren in koor. We liggen dubbel. Na een hele geslaagde wandeling lopen we nog even naar een schooltje. We mogen wel naar binnen, maar de kinderen hebben net pauze.

Rondrit met een T-ford uit 1929

De knalgele T-Ford uit 1929.

We stoppen bij een fruitstalletje voor een fruitcoctail met rum in een grapefruit.

Na de wandeling zitten we een half uurtje op ons balkonnetje en zijn rond klaar voor de trip met het oude fordje. Gume is de eigenaar van een in 1929 gebouwde Ford. Het is familiebezit en hij onderhoudt de auto als zijn eigen kind.
De knalgele Ford is er eentje om verliefd op te worden. En dat is sympathieke Gume ook. Elke dag wordt hij opgepoetst en krijgt hij een kus.
Ien gaat voorin en Jos in de bak. Onder groot bekijks tuffen we eerst naar een hals ingestort fruitstalletje. Van een leuke man, die wel iets weg had van McCloud, krijgen we allerlei vers fruit voorgeschoteld. Hij maakt er een hele show van. Ananas, mango, banaantjes en de Cubaanse vrucht meimy (amandelsmaak, grote pit) mogen we allemaal proeven. Het leukste was een drankje dat hij voor ons klaar maakte. De basis is een van boven geopende grapefruit. In het ontstane gat deed hij ananassap, rum en uit een stengel suikerriet geperst sap. Met een bamboe rietje drink je het op. Als de bodem is bereikt, knijp je gewoon weer wat sap uit de grapefruit, wat verse ingrediënten er bij en je hebt weer een paar slokjes. Hartstikke leuk en lekker!

De Indian cave

Ik mag ook een stukje rijden.

Hierna rijden we naar de Indian cave. Een kleine druipsteengrot, waar je met een bootje 50 meter doorheen kunt varen. Niet veel bijzonders, maar voor hier een grote attractie.

Ik mag even in de auto een rondje maken. Erg leuk van Gume. De auto rijdt verrassend soepel en het lijkt me niet waarschijnlijk dat het nog de motor uit 1929 is. Omdat de weg droog is maken we een ritje over gravelpaden door een wat afgelegen deel van de vallei. Dwars door de velden, waarbij we veel mensen te paard passeren.

Even een cigaartje

Een tabaksboer draait voor ons een cigaartje.

We stoppen bij een boer die tabak verbouwd. In zijn droogschuurtje rolt hij een paar sigaartjes voor ons en steekt er zelf ook lekker eentje op. We krijgen ook een kopje koffie met bonen uit de eigen tuin. In die tuin groeien ook de meest uiteenlopende vruchten, van mango's en papaja’s tot onbekende lokale vruchten. Hierna rijden we in 'my boy'  terug naar het hotel en nemen afscheid van de innemende Gume. Meer dan voldaan nemen we op ons balkon nog even de dag door.

's Avonds eten we in het dorp Viñales. We geven Daniel, een medewerker van het hotel, een lift. Hij probeert ons een ander fantastisch restaurant aan te praten. Als we met hem mee gaan blijkt het de keuken van de buurman te zijn. Na wat wikken en wegen besluiten we toch maar het restaurant (Don Thomas) in het dorp te nemen, vooral  omdat daar levende muziek wordt gespeeld. Het blijkt inderdaad een heel gezellig restaurantje te zijn. He bandje speelt leuke Cubaanse muziek en het eten is ook prima. Een heel gezellige avond.

Lange rijdag van Viñales via Havana naar Santa Clara

We moeten vandaag een heel eind rijden. Van Viñales via Havana naar Santa Clara, zo'n 500 km. Voor we vertrekken nemen we op ons balkon nog even bewust afscheid van deze unieke plek. Op een uurtje rijden van Viñales bezoeken we in een door de regering bestuurde tabaksfabriek. Tientallen mensen werken aan lange tafels aan het fabriceren van de fameuze Havana sigaar. Het is een heel proces van het bij elkaar zoeken van de juiste bladeren tot het in kistjes plaatsen van de sigaren. Elke tafel doet een onderdeeltje van het proces. De hele dag door hetzelfde en dat voor een hongerloontje. Cuba lijkt zich zo te schamen voor deze 'moderne slavernij' dat het verboden is foto's te maken.
Gezien de afstand nemen we vandaag alleen maar de oninteressante hoofdwegen. In Havana zijn we blij een goede kaart gekocht te hebben die ons zonder al te veel problemen door de stad leidt. In Cuba lijkt iedereen de weg uit z'n hoofd te weten aangezien we slechts zelden verkeersborden tegen komen.
Om vijf uur zijn we eindelijk in Santa Clara. De grootste attractie is het gedenkmonument van Che Guavara. Hij streed zij aan zij met Castro en probeerde de revolutie wereldwijd te verspreiden. Een missie die hij in Bolivia met de dood moest bekopen. Als martelaar leeft hij nog voort in linkse kringen over de hele wereld. Voor velen een held, maar voor anderen een moordenaar die mensen met een afwijkende mening gewetenloos afslachtte. Vanwege de 1 mei viering van morgen is het monument afgezet en zoeken we meteen ons hotel op. Het grappige is dat we van veel hotels geen adres opgekregen hebben. Hoeft ook niet, want het is doorgaans het enige toeristenhotel van de stad en weet iedereen waar het is.
Het hotel bestaat uit een aantal grappige ronde Afrikaans aandoende 'rondavels'. 's Avonds komen alle toeristen bij het zwembad bijeen. Er is vanavond een niet al te best groepje dat de toeristen probeert te vermaken met Cubaanse klompendansen en andere toeristische kul. En alsof de duivel er mee speelt worden uitgerekend wij uitgekozen om mee te dansen. Als er een polonaise wordt ingezet vluchten we naar bed.

Ien staat op met een enorme pijn aan haar onderbeen. Ze kan er niet meer op staan. Er is niets aan te zien, maar lopen is echt een probleem. Dit heeft ze een paar jaar geleden ook al eens gehad en toen ging het na een paar dagen vanzelf over. Als het iets beter gaat strompelt Ien naar het ontbijt. Er is echte kaas en een gebakken eitje. Wat een luxe.

Door de bergen naar Trinidad

We rijden vandaag naar Trinidad. Ien achterin met haar been omhoog. Het is een mooie route door de bergen. Het kostte wel moeite de weg te vinden. Er zijn nergens borden en we rijden hierdoor een paar keer verkeerd. Vooral Santa Clara uitkomen was een ramp. De route voert ons langs kleine dorpen, waar het vervoer nog met paard en wagen gaat. Halverwege hebben we een prachtig uitzicht over een vallei met beneden een kronkelende rivier. We gaan er uit en genieten een tijdje van het uitzicht en de stilte.
Verderop richting Trinidad komen we door een natuurpark. Aanvankelijk komen we bij een soort kuuroord terecht, dat meer weg heeft van het sinistere gebouw uit de thriller “Coma” dat de illegale handel in lichaamsdelen als onderwerp heeft. Wat naargeestig! Wat verderop rijden we een zijpaadje in waarvan we denken dat het ingang van het natuurpark is. Het pad gaat door steeds dichter wordende jungle, waarbij we over een steeds slechtere weg (hobbels, gaten, steile hellingen) moeten rijden. Zelfs voor ons terreinautootje een hele uitdaging. Gelukkig komen we niet vast te zitten en komen na 5 kilometer ploeteren bij een privé huis terecht. Verkeerde afslag dus. We gaan maar terug en vervolgen onze weg naar Trinidad.

Trinidad

Als we de bergen uit komen zien we in de verte Trinidad al liggen op enkele kilometers van de zee. We overnachten hier in een ‘casa particulair’. Dit is bij mensen thuis, die van de regering toestemming hebben gekregen toeristen onderdak te verschaffen. Een groot voorrecht aangezien voor de rest alles in Cuba in handen is van de staat.

Slapen in een 'casa particular'

We slapen bij Hugo thuis in zijn 'casa particular'.

Ons onderkomen is in het historische centrum van de stad en heet ‘casa Bastida’. Hugo Bastida is de eigenaar. Het is een energieke man van 74 jaar. Hij geniet zichtbaar van onze komst. We hebben een ruime kamer met douche en toilet. Zijn vrouw is niet zo lang geleden overleden en hij wordt bijgestaan door zijn neef en nicht. Die wonen samen met hun twee kinderen tijdelijk bij hem in.
We lopen even de straat uit. Het is een gezellige bedoeling met kleine restaurants en plekken waar muziek wordt gespeeld. We kunnen hier voor het eerst even internetten. Snel even een berichtje naar huis gestuurd. We nemen hier een mochito. Die is behoorlijk sterk en het stijgt een beetje naar ons hoofd. Lekker gezellig gekletst en gelachen.

Met Hugo het oude centrum bekijken

Tegen de avond verkennen  we de stad. Hugo gaat mee als gids. Het eerste wat opvalt is dat het oude centrum helemaal geplaveid is met keien. Dit blijkt de ballast uit Spaanse schepen te zijn. Deze verruilden ze hier voor het van de Azteken en Maya’s geroofde goud en zilver. De beroemde zilvervloot van Piet Heijn is hier voor de kust van Cuba buitgemaakt op de Spanjaarden!
Het oude centrum ligt er goed onderhouden bij. De gebouwen zijn in felle kleuren geschilderd en ademen de sfeer uit die ze honderden jaren al doen. We lopen naar een oude kerk op de heuvel die over de stad uit kijkt. Het is helaas te bewolkt voor de zonsondergang, maar je kunt van hieruit wel de zee zien liggen.
Honkballen is de nationale sport. Overal op straat zie je de kinderen oefenen. Niet met knuppel en bal, maar met een stuk hout en een plastic dopje van een limonadefles. Er wordt ondanks de armoede niet veel gebedeld. Als ze al wat vragen is het om shampoo of een stukje zeep. Dit laatste wisten we en we hebben speciaal hiervoor kleine zeepjes uit de hotels verzameld om uit te delen.

Met Hugo lopen we naar de kerk op de heuvel.	Ien met Hugo op het historische plein.	Trinidad is een historisch juweeltje.

Salsa op de oude trappen

In het guesthouse wordt om 20 uur op de deur geklopt. “Dinner is ready” . Voor onze kamer staat op de patio ons diner klaar. Fles rode wijn er bij, die ze speciaal voor ons ergens op de kop hadden getikt. Het eten ziet er prachtig uit. Garnalen, rijst, gebakken bananen en een mooi opgemaakte salade. Heel erg goed verzorgd. Het was heel gezellig en lekker!
Om tien uur gaan we de stad in. In het oude gedeelte wordt bij de trappen elke avond muziek gespeeld. Het is razend druk. Vooral veel toeristen hebben de weg hier naartoe gevonden, maar de meeste mensen zijn toch Cubanen zelf. Op de swingende muziek wordt massaal gedanst. Vooral de Cubanen lijken wel slangenmensen.  Er schijnt dat ze hier elke dag muziek spelen waarop salsa gedanst wordt. Heel leuk om naar te kijken. We wiebelen vanzelf mee en vinden het jammer dat we niet mee kunnen doen. Tegen middennacht gaan we terug naar het hotel.

Slenteren door Trinidad

We staan om 8:15 op voor een heerlijk ontbijtje. Grote fruitschotel en ieder een gebakken ei en een enorm glas. We doen rustig aan vanmorgen. Ien schrijft wat in haar dagboek en ik blader wat boeken over Cuba door. Om 10:30 gaan we Trinidad in. We lopen een beetje door de historische straatjes. Ien heeft weer last van haar been zodat het niet zo’n groot rondje wordt. De huizen zijn kleurig geverfd. Door de straten rijdt weinig verkeer. Wat er al rijdt zijn de oude auto’s, karren met paarden en tuc tucs.
We passeren een schooltje, waar de kinderen achter tralies bedelen om een pen of een snoepje. Iets verderop kopen we een paar rollen koekjes voor ze. Om 13:00 is het siësta. In een schooltje liggen kinderen uitgeteld op veldbedjes. Vertederend om te zien. We lopen ook langs een ‘ziekenhuis’ voor zwangere vrouwen. Niet meer dan een ruimte waar achter tralies wat veldbedden staan waarop ongeveer 10 vrouwen met een op springen staande buik wachten op de kleine. Ziet er allemaal erg armoedig uit.

Het oude centrum

Na de siësta lopen we de heuvel op. Hierbij komen we bij een marktje met toeristische rommeltjes. Ien gaat meteen helemaal los. We komen hier ook Rob en Sandra tegen en zoeken met z’n vieren een cafeetje op waar leuke muziek wordt gespeeld.
Aan het einde van de middag beklimmen we de toren van het bekende historische kerkje. De toren heeft enorme klokken, die je mooi met de stad op de achtergrond kunt fotograferen. Ik elk boek over Cuba kun je deze foto terugvinden. Soms zelfs op de cover.

De historische kerktoren van Trinidad.	Trinidad	Uitzicht op Trinidad

Salsa lessen

Om 17:00 hebben we een salsa workshop bij ons in de casa geregeld, Hugo heeft de voorkamer voor ons vrij gemaakt. Roberto brengt ons de eerste beginselen van de salsa bij. De eerste stappen zijn een makkie, maar als hij ziet dat we het snel oppakken gaat het tempo snel omhoog. In mum van tijd krijgen we (in onze ogen) ingewikkelde passen te leren. Voor mij gaat het allemaal een beetje te snel, maar Ien kan na een uurtje al aardig swingen. Het uur vliegt om. We zijn na afloop doordrenkt van het zweet. Morgen doen we nog een lesje en hopen dan lekker mee te kunnen doen op het ‘salsaplein’. Na een verfrissende douche gaan we de stad weer in. Bij een dansschool halen we een biertje. Vooral westerse vrouwen proberen de salsa kunst van de Cubaanse slangenmensen te leren.

Ook tijdens het avondeten hebben we een leuk bandje. Hierna de trappen naar de plek waar de muziek speelt. Het is weer gezellig druk en gezellig. Samen met Rob en Sandra (zij heeft met mijn collega Reingeeta gestudeerd !) kijken we naar het dansen. We voelen ons nog niet goed genoeg om zelf mee te dansen. Tegen middennacht zijn we weer thuis.

Trinidad	Trinidad.	Salsa lessen.

Afscheid van de vriendelijke Hugo en zijn familie

Na het ontbijt nemen we afscheid van Hugo en zijn familie. De bewaker van de auto wordt betaald en iedereen gaat op de foto. Maribel is blij met Ien d’r parfum. Om 8:45 worden we door de familie uitgezwaaid en gaan we op weg naar Camaguey. Het is een lange rijdag door een soms monotoon landschap. Af en toe een primitief dorpje, waar het vervoer nog met paard en wagen of een koetsje gaat.

Stadswandeling in Camaguey

Om 14:00 zijn we in Camaguey. Het is een relatief grote stad. Net buiten de stad worden we opgewacht door een motorrijden, die ons aanbiedt tegen een kleine vergoeding naar het hotel te loodsen. Omdat we geen idee hebben waar we moeten zijn, verkeersborden kennen ze hier niet, maken we graag gebruik van deze service. Midden in het centrum hebben we een groot koloniaal gebouw als hotel. Hoge plafonds, grote ruimten maar een piepklein kamertje.
Als we zijn geïnstalleerd maken we een stadswandeling. We komen erg weinig toeristen tegen en die we tegen komen blijken allemaal Nederlands te spreken. Camaguey is een saaie, armoedige stad. Wat ons altijd bij zal blijven zijn de winkels in de hoofdstraat. Achter de smerige ramen zijn de etalages gevuld met een emmer, een paar pakken eenheidsvoedsel of gewoon helemaal leeg. Wat een armoede! Opvallend is ook het grote aantal bedelaars, doofstommen en andere mensen waarvan de armoede duidelijk is af te lezen. Dat waren we nog niet zo erg tegen gekomen. In de stad is nergens een leuk barretje waar muziek gespeeld wordt. Het enige leuke dat we tegen komen was een straatje met bronzen (?) beelden. Door de uitgestorven stad lopen we weer terug naar het hotel. In een zijstraatje vinden we zowaar een gezellig terras, waar we een mochito en iets wat ze een pizza noemen nemen.
We hebben er weinig zin in, maar gaan ’s avonds nog even de stad in. In de ‘Casa de Trova’ wordt muziek gespeeld. Als we er aankomen blijkt het niet aan te horen te zijn. In een barretje vlakbij nemen we een mochito en babbelen we gezellig met wat Cubanen over honkbal en andere voor Cubanen belangrijke zaken. Met de fietstaxi laten we ons tegen 23 uur weer terug brengen naar het hotel.

Hoe verder landinwaarts, hoe prinitiever het wordt.	Onderweg wordt de revolutie overal geeerd..	Camaguey.