23 april - 7 mei 2004

Vertrek

Onze route - klik voor details

Samen met Ans gaan we voor de tweede keer naar NamibiëDit keer zullen we ons concentreren op het noorden van het land, waar in ruig woestijnlandstap de Herero en Himba stammen leven. Om hier te komen hebben we een vierwiel aangedreven Nissan met daktenten gehuurd. Een extra water- en benzinetank, koelkast en satelliet telefoon zijn aan boord voor het geval we mogen verdwalen in het weinig bezochte gebied.
Met de trein gaan we naar Schiphol. Hierna via Londen en Johannesburg naar Windhoek, de hoofdstad van Namibië. Op het vliegveld van Johannesburg halen de vrouwen hun hart op bij de mooie Afrikaanse souvenirwinkels.
Het is 12 uur 's middags als we in Windhoek aankomen. Perfect op tijd. We worden van het vliegveld opgehaald door iemand van Asco,

De kampeerauto huren we bij Asco

waar we de auto hebben gehuurd. Het is 50 kilometer naar de stad. Er is het net afgelopen seizoen extreem veel regen gevallen. Een record na 1934. De bomen zijn groen en er groeit gras op de vlaktes. In het noorden schijnen zelfs overstromingen te zijn geweest. Hoewel de lucht nog bewolkt is wordt er geen noemenswaardige regen meer verwacht. Onderweg zien we het eerste wild. Een groep bavianen langs de kant van de weg.

We worden bij Asco afgezet en moeten lang wachten tot alle formaliteiten zijn afgerond. Na een instructieritje in de omgeving gaan we op pad. Niet ver, want we hebben vanwege de lange vlucht een guesthouse in de buurt geboekt.

Windhoek

Gezellig eten bij Joe's Beergarten

Windhoek is een relatief veilige stad. Desondanks lijkt guesthouse Marie wel een vesting. Tralies voor de ingang en voor de ramen van de kamers. In de tuin staan veel bloemen in bloei. Het lijkt wel lente in plaats van herfst. Het zwembad wordt gretig gebruikt door de honden.Ans gaat meteen naar bed en wij gaan al vast inkopen doen voor de komende dagen. In Windhoek heb je een paar hele grote Amerikaans aandoende winkelcentra waar je alles kunt kopen. Vooral vlees is in alle maten en smaken te krijgen. We kijken nu al uit naar de 'braaien' , Afrikaans voor barbecuen, van de komende dagen.

's Avonds rijden we via de lange Mugabe Road naar het net buiten het centrum gelegen restaurant Joe's Beergarten. Een heel sfeervol ingericht, gedeeltelijk overdekt tentje. Het is erg populair bij de blanke Afrikanen. De receptioniste van Asco was tot onze verrassing onze serveerster. Een hele leuke avond.
Het is nog erg warm als we laat in het hotel terug keren. Ik val over een donker muurtje en breekt bijna zijn been. De diepe schaafwond doet behoorlijk zeer.

Vertrek uit Windhoek

De weg naar de Spitzkoppe

We ontbijten buiten in de tuin. Hoewel alles in bloei staat is er geen vogeltje te zien. Vreemd. We doen bij de supermarkt nog even de laatste inkopen zodat we met een volle koelkast op pad gaan. Geld kun je gewoon uit de muur trekken met je giropas.
Vanuit Windhoek nemen we de B1 naar het noorden. Het is een mooie asfaltweg met vrij weinig verkeer. Na twee uur slaan we af naar Swakopmund in het westen. Nog steeds een mooie asfaltweg. Langs de weg doen ontelbare grote krekels zich tegoed aan het onverwachte groen. Het lijkt wel een plaag. Nog een paar weekjes en dan sterven ze massaal. De nakomelingen zullen als volgend jaar de eerste regendruppels vallen weer het levenslicht zien. Ien spot het eerste wild. Een groepje struisvogels langs de kant van de weg. Even later zien we ook springbokken, een kudu en groepjes bavianen.

Spitzkoppe

Verkopertjes aan de voet van de Spitzkoppe.

Halverwege de kustweg begint ons avontuur. We verlaten de asfaltweg en zullen de komende dagen alleen maar stof happen op de overigens goed gravelwegen. We rijden naar de Spitzkoppe. Dit is een berg met een spitse punt, genoemd naar een berg in de Alpen. De omgeving is overweldigend. Overal 'koppies' , afgeplatte heuvels, om ons heen. Prachtige lichtbruine kleuren. Bij de Spitzkoppe willen we op de camping een drankje halen en een kleine wandeling maken. De dagentree is echter zo absurd hoog dat we rechtsomkeer maken. We hadden hier ook kunnen kamperen, maar dan wordt de etappe van morgen zo lang.

We stoppen nu even bij een groepje kinderen die leuke souvenirs verkopen. We schaffen meteen een primitief mobiel aan. Ien en Ans beginnen meteen met een foto-klikfeest.

Ans geniet van de kids.

De kinderen vinden het prachtig, vooral als ze zichzelf op het display terug kunnen zien. Ans gaat helemaal uit haar dak, zoals ze dat zelf zo treffend kan zeggen. Ze gaat voor de lemen hut zitten en knuffelt de snotapen (4 - 8 jaar). Een jongen mag van ons een foto maken. Apetrots kijkt hij naar het resultaat. Voor we weg gaan delen we nog wat snoep uit. Netjes in een rijtje wachten ze op hun beurt. Vertederend om te zien. Als er steeds meer kinderen aan komen rennen stappen we snel op voor het uit de hand loopt.

Agub rivier camping

Het is erg heet en we zijn blij met de airco. De bewolking verdwijnt helemaal als we steeds verder de woestijn in trekken. De Agub rivier camping is onze bestemming. Door de mooie omgeving rijden we langs de Brandberg verder naar het noorden. We hebben mazzel als we in een flits bij een zandpad een bord zien van onze camping. We waren naar een heel ander punt op de kaart onderweg. Het is 18 kilometer door het mulle zand naar de droge Agub rivier. Het waait een beetje en we komen in een mini-zandstormpje terecht. Als de zon langzaam daalt aan de horizon kleurt het zand bijna oranje op. Erg mooi!

Afslag naar het primitieve Agup camp.

De camping aan de droge Agub rivier ligt fraai aan de voet van wat 'koppies'. We zijn de enige gasten. De laatste bezoekers waren gisteren een kudde olifanten. De uit grasbollen bestaande uitwerpselen liggen overal verspreid. Twee weken terug waren hier voor het laatst kampeerders.
Het is bijna donker als we onder een boom een plekje uit de wind opzoeken. De daktenten zijn snel uitgeklapt, waarna we de braai aansteken. Onder een prachtige zonsondergang maken we voor het aardedonker wordt snel de sla klaar.

Via een mooie gravelweg bereiken we 't kamp.

De sterrenhemel is overweldigend. De WC bestaat uit een paar takjes en een gat. De douche moet met een vuurtje worden opgestookt. Heel erg primitief allemaal, maar wel leuk.

Het in Windhoek gekochte vlees wordt op de braai geplaatst. Heerlijk weer zo'n Afrikaanse braai. Zelf gemaakte sausjes, flesje wijn van Joe's en we hebben het helemaal naar ons zin. De 'bar met cool drinks' uit de folder is in aanbouw. Verwachte opleverdatum 12 mei 2036. Na het eten klimmen we in de tent voor een welverdiende nachtrust. Ans heeft gelukkig weinig last van haar pas 'geopereerde' knie en kan makkelijk het trappetje op en af.

De route naar Palmwag

Bij zonsopkomst ben ik al op. Het vroege zonnetje kleurt de rotsen achter ons lichtgevend bruin. Het is een heerlijke ochtend. De stilte is oorverdovend. Ik loop even naar de droge Agap rivier in de hoop dat vannacht de woestijnolifanten terug gekeerd zijn. Helaas moeten we het alleen doen met de drollen naast de auto van eergisteren. Woestijnolifanten kunnen enorme afstanden lopen op zoek naar water. Gisteren waren ze nog hier en vandaag kunnen ze wel 50 kilometer verderop zijn.
Even later zijn de dames ook wakker en zitten even gezellig te keuvelen in hun daktenten. Het water van de douche wordt met een houtvuurtje opgestookt. Helaas blijkt er even later geen druk op het water te staan waardoor het feest niet door gaat. We willen vanmorgen rustig aan doen, maar als we tijdens het ontbijt lastig gevallen worden door een steeds grotere zwerm vliegjes besluiten we op te breken en dit primitieve paradijs te verlaten.
De route gaat door een prachtig deel van de bergachtige woestijn. Mooie bergen wisselen de vergezichten af. Slechts af en toe komen we wat Herero mensen tegen, die langs de kant van de weg spulletjes aan de man proberen te brengen.
Na een fantastische rijdag komen we pas laat in de middag aan bij de afgelegen Palmwag lodge. Hier hebben we een plekje gereserveerd op een van alle gemakken voorziene kampeerplaats. Palmwag ligt in een uitgestrekt gebied dat zich helemaal tot de oceaan uitstrekt. Je mag niet op eigen gelegenheid het gebied in. Het gebied is te ruig en te groot. Je zou er onherroepelijk verdwalen. In het gebied leven de zeldzame woestijnneushoorns. Hier gaan we morgen de hele dag naar op zoek.

Palmwag - Met Mattias op safari

Voor vanmiddag heb ik een gamedrive geboekt. Ans spaart zich voor de zware dag van morgen en gaat niet mee. We zouden samen met een groep op pad gaan, maar die komt niet opdagen. Samen met de geweldige gids Mattias gaan we op pad en trekken één van de laatste grote wildernissen op aarde binnen. Noordwest Namibië is een aaneenschakeling van onherbergzame natuurgebieden, waar de woestijnolifanten en woestijnneushoorns nog de rust en ruimte vinden die ze nodig hebben.

Met Marttias op gamedrive.

Vanuit de open landrover zien we erg veel wild. Vooral veel springbokken, kudu's, oryxen, giraffen en de zeldzame Hartman bergzebra's. De weg, die eigenlijk geen weg is, gaat over scherpe rotsen en het is een wonder dat we geen lekke banden hebben. De omgeving is adembenemend. Één van de mooiste gebieden die ik ooit heb gezien.
Mattias is een hele leuke gids, die met een lach op zijn gezicht is geboren. Het is een voorrecht met hem hier te mogen zijn. Als de zon onder gaat krijgen we een drankje en een toastje aangeboden om extra van het moment te genieten. In het donker rijden we terug.
Bij de lodge is een pooltje aangelegd om de woestijnolifanten te lokken. We speuren het hoge gras af, maar de olifanten laten het vanavond afweten. Het heeft de laatste tijd veel geregend en de meeste waterpoelen staan momenteel vol water, waardoor de olifanten zich over een groot gebied hebben verspreid.

Op zoek naar de woestijn-neushoorn

Met Mattias en 2 trackers op pad .

Ans is vandaag jarig. We zingen om 5:30 op het dak van de auto even voor haar, maar hebben geen tijd om het uitgebreid te vieren. We gaan vandaag namelijk al vroeg met Mattias en twee trackers op pad. De groep Zuid-Afrikanen is nog steeds niet gearriveerd, zodat we wederom een privé-tour hebben.
Voor zevenen gaan we op pad. Al snel gaan we de weg af en rijden we over de slechte steentjesweg het binnenland in. Een waanzinnig mooie omgeving. Ook vandaag komen we veel wild tegen, maar daar gaat het nu niet om. We zijn op zoek naar de zeldzame woestijnneushoorn. Hiervoor hebben we twee spoorzoekers, "trackers", bij ons.

Neushoornsporen !

Het zijn twee Himba mannen, die aan een gebroken twijgje, platgetrapt bosje of geknakt bruin blaadje kunnen zien of en wanneer er een neushoorn is langs gelopen. Als we diep in het gebied zijn springen ze regelmatig uit de auto om de sporen te beoordelen. Sporen volop, maar een vers spoor vinden is lastig. Na een tijdje stoppen we bij een polletje gras, waarvan de plat afgebroken halmen niet bruin maar nog groen zijn. Een vers spoor! Hier is hooguit 3 uur geleden een neushoorn gepasseerd.

De trackers verlaten de auto en gaan achter het spoor aan. Wij er met de auto achteraan, er rekening mee houdend dat we ons niet in de wind zetten waardoor het schuwe dier ons kan ruiken en de benen neemt.
De trackers zijn snel uit zicht. Met de walkie talkie houden we contact. Het spoor is minder vers dan ze dachten en na twee uur is de neushoorn nog niet getraceerd. We besluiten eerst maar een plekje op te zoeken voor de lunch. Deze is weer perfect georganiseerd. We voelen ons prins Bernard in de bush.

De giftige Melkbos plant

Het giftige melkbos .

Kale plek door dode melkbosstruik.

Een hele aparte plant dat hier in overvloed groeit is het 'melkbos'. De stengels bevatten een witte substantie, die uiterst giftig is. Een likje van dit spul overleef je niet. Mattias vertelt dat er laatst mensen waren die vlees braaiden en het vuur aanmaakten met melkbos stengels.  De rook vergiftigde het vlees en vier mannen vonden de dood. Zuid Afrikanen zeggen het zo: " hulle heelwaarskynlik op giftige plante soos melkbos of so iets ...  dat daar nie met hulle gesukkel moet word nie.". Als een plant dood gaat ontstaat er tientallen jaren een kale plek waar niets anders wil groeien. Je zou in je onschuld een stengeltje afbreken en wat van die melk op je handen krijgen! Het grappige is dat neushoorns juist in deze plant gaan liggen. Mattias denkt dat ze dit doen om parasieten te doden.

Neushoorn gevonden !

We hebben al bijna de moed opgegeven als de trackers via de walkie talkie doorgeven dat ze de neushoorn hebben gevonden! De wind stond ongunstig en waarschijnlijk is de neushoorn steeds gaan lopen als hij de trackers in zijn buurt rook. Het is een hele toer om in dit ruige terrein bij de trackers te komen. We moeten door een droge rivierbedding met steile oevers, maar de ervaren Mattias neemt deze horde zonder moeite. Op 800 meter van de neushoorns worden we door de trackers opgewacht. We verlaten de auto en gaan tegen de wind in te voet verder. Moeilijk terrein, waar Ans goed op haar stappen moet letten. Na een korte wandeling zijn we bij de neushoorn. Hij ligt op enkele tientallen meters afstand onrustig te slapen. Hij ruikt of ziet ons niet, maar aan zijn onrust is te merken dat hij wel onraad voelt. Plotseling springt hij op en kijkt schichtig om zich heen. Neushoorns hebben slechte ogen en als we niet bewegen ziet hij ons aan voor wat struikjes. Na een paar minuten neemt het imposante dier het zekere voor het onzekere en neemt de benen. Meer dan tevreden keren we terug naar de auto en rijden we terug naar de lodge. Onderweg komen we veel bokjes, zebra's en verschillende soorten antilopen tegen. In de verte zien we ook een cheetah familie. Een perfect einde van een top excursie!

Ans 75 jaar !!

's Avonds vieren we uitgebreid Ans haar 75e verjaardag. Van de lodge krijgen we een fles champagne om het te vieren. Familie en vriendinnen van Ans hebben kaarten meegegeven. Om het feest helemaal compleet te maken zijn we getuige van een schitterende zonsondergang tussen de palmen.

Ans 75 jaar !!	Zonsondergang Palmwag	Lekker voor de tent relaxen

Sesfontijn

Palmwag lodge

's Ochtends doen we lekker rustig aan voor we naar Epuwa in het noorden vertrekken. Rond het middaguur vertrekken we en rijden naar het op twee uur gelegen fort Sesfontijn voor een eenvoudige lunch. Dit fort uit de Duitse tijd ligt er wat verlaten bij. Het is bloedheet en zijn blij dat we hier niet een nachtje blijven zoals aanvankelijk mijn bedoeling was.
De weg naar het noorden gaat door een prachtig landschap. We komen regelmatig springbokken en struisvogels tegen.

Fort Sesfontijn

Ik had hier ook de eerste Himba's en Herero's verwacht, maar het duurt tot vlak voor Epuwo voor we de eerste dorpen van de Himba's tegen komen. Van de mooie Herero vrouwen is zelfs helemaal geen spoor te bekennen. Vlak voor Epuwo heb ik een camping geselecteerd die door de plaatselijke bevolking wordt gerund. Als we het terrein, gelegen in een soort kloof,  op rijden is er echter niemand te vinden. We lopen wat rond en bekijken de primitieve douches, niet meer dan een emmer op een stokje met een gat aan de onderkant dat open en dicht kan. We besluiten door te rijden naar de stad Epuwo.

Epuwo

In het centrum van het wat chaotische Epuwo ligt achter een hoge muur verscholen de luxe Ohakane lodge. Hier nemen we een heerlijke kamer met airco, douche en toilet. Ien geniet volop van dit onverwachte onderkomen en is niet onder de douche weg te slaan.

Op bezoek bij de Himba's

Om half zeven zwaaien we Debbie en de groep van 6 vrouwen uit. Het is koninginnendag en één van de vrouwen had een oranje opblaaskroon op het hoofd gezet. Als Beatrix dat wist!
Na een snelle douche in de open lucht en een heerlijk ontbijtje zijn we klaar voor de dag. We hebben de ietwat sukkelige Jassin gecharterd om ons als gids te begeleiden naar wat Himba dorpen in de omgeving. Voor we op pad gaan rijden we eerst naar de 'supermarkt', waarschijnlijk de enige winkel binnen een straal van 100 km. Hier kopen we geschenken voor de Himba's die we gaan bezoeken. Deze cadeautjes bestaan uit meel, suiker en tabak.
Met de auto gaan we op pad. Na een tijdje komen we bij een kleine nederzetting. Er is alleen een vrouw met een ongeveer drie-jarig kind aanwezig. Ze neemt onze geschenken dankbaar aan en bergt ze meteen veilig op in een op palen gebouwd voorraadschuurtje. Jassin vertelt over het leven van de Himba's en de aparte gewoonten en sierraden. Vrouwen smeren zich in met een mengsel van vet en gemalen rode klei. Elke morgen smeren ze er een nieuwe laag op, terwijl het ze is verboden zich te wassen. De ketting die ze omhebben gaat van generatie op generatie. De schelp kost maar liefst twee koeien en wordt door slimme handelaren uit Zanzibar als uiterst zeldzaam verkocht. Aan het hoofddeksel van een vrouw kun je zien of ze vrijgezel, getrouwd of weduwe is.
De primitieve van koeienpoep gemaakte hut is verrassend koel. Naast een kookpotje liggen twee geitenhuiden, waarop ze 's nachts slapen. De mannen hebben geen kussen, maar een houten bankje waarop ze hun hoofd laten rusten. De jongeren zijn de hele dag op pad met het vee. Een belangrijk karwei. Hoe groter en gezonder de veestapel, des te meer aanzien je hebt. Daarnaast lopen in de nederzetting ook een groot aantal geiten rond voor het avondmaal.
Ans heeft het helemaal naar haar zin. Ze deelt haar 'bellenblaas' en stickers uit tot grote pret van het kind. Wij zijn minder gelukkig met al die stickers op onze foto's. Dat wordt weer een paar uurtjes photoshoppen.

Himba begraafplaats

Het is bloedheet (35 °C) als we verder rijden naar een bijzondere Himba begraafplaats. Het is een plek waar de wat rijkere Himba's begraven liggen. Om die rijkdom te tonen wordt na het overlijden van elke 100 koeien er één geslacht en de kop op het graf bijgezet. Daarnaast wordt de favoriete, van tevoren aangewezen, koe geslacht, waarna de dode in de huid van deze koe wordt gewikkeld en begraven. De kop van de koe wordt op een paal bij het graf geplaatst. De dode zelf wordt niet begraven in een kuil, maar onder een stapel stenen gelegd.

Vervolgens rijden we naar een wat grotere Himba nederzetting. Ook hier mogen we vrij rondkijken. Pa ligt languit te rusten terwijl de vrouwen doorgaan met hun dagelijkse werk. Hier horen we dat de mannen niet zelf hun vrouw mogen kiezen, maar dat de ouders een vrouw voor hem aanwijzen. Jassin vertelt ook dat de Himba's niet kunnen lezen of schrijven. Het leven bestaat uit het verzorgen van hun vee en het eten bestaat voor 99% uit vlees. Dat je zo gezond kunt blijven.
Na het boeiende uitstapje gaan we terug naar de camping en zoeken 's middags een lekker plekje onder een boom bij de watervallen. Ien laat d'r haar vlechten door een 14 jarig Himba meisje in vol ornaat. Heerlijk plekje!
Aan het eind van de middag maak ik samen met Ien een wandeling langs de rivier. We hopen mooie vogels te zien, maar dat valt een beetje tegen. We komen wel wat aapjes tegen en een paar mooie uitzichtjes over de rivier. We hebben wat moeite de weg terug te vinden, maar komen gelukkig nog voor donker terug in het kamp.
Op een vuurtje maken we spagetti met tomatensaus en komkommer. Soep, blikje abrikozen en koffie toe. Eenvoudig, maar wel erg gezellig zo aan de oever van de Kunane rivier. Om 22:00 gaan we wederom met tegenzin naar bed.

We hebben een relaxte ochtend. Op ons gemak ontbijten, lekker in de openlucht douchen en nog even genieten van de omgeving. We gaan vandaag een klein stukje verder langs de Kunene rivier naar een lodge verderop, maar rijden eerst nog even de heuvel op waar je een onvergetelijk uitzicht hebt over de watervallen. We zullen nog vaak met weemoed terugdenken aan deze plek.
De weg langs de rivier is erg slecht waardoor we via de paprikakleurige gravelwegen een stukje om moeten rijden. Na een mooie rit zijn we even na enen bij de Kunene river lodge. Het is een mooi groen kamp aan de rivier. We zoeken een mooi plekje met uitzicht over de rivier op. Als de dames even een middagtukje doen ga ik met het vogelboek in de hand op zoek naar aparte vogeltjes. Het verbaast me dat in deze groene oase zo weinig rond vliegt.

Boottochtje over de Kunene rivier

Tegen de avond laten we ons met een bootje een stukje de rivier afzakken. Hoewel het een erg hoog toeristisch gehalte heeft met chips en een cola tic, vermaken we ons wel. In de boot zit ook een vrouw met twee kinderen. Ze blijkt de moeder van onze roeier te zijn en vlak bij het Etosha park te wonen.
De oever van Angola is ongerept groen, terwijl aan de kant van Namibië veel in cultuur is gebracht. We zijn verheugd dat we een paar mooie bijeneters voorbij zien vliegen. Ook een hamerkop, een slangehalsvogel en wat reigers laten zich zien. Vlak voor een stroomversnelling gaan we aan land en staat er een auto klaar om ons na een mooie zonsondergang terug te brengen.
De camping heeft een gezellig restaurant op een vlonder in de rivier. Heerlijk eten in een perfecte omgeving.

Ruacana watervallen

We staan op ons gemak op en ontbijten aan de rivier. De temperatuur is inmiddels opgelopen tot zo'n 35 ºC als we om 11 uur vertrekken naar de bewoonde wereld. We volgen de mooie route langs de rivier.  Het is prachtig groen en we stoppen veel om al dit moois op de foto vast te leggen.
Bij de op de grens van Angola en Namibië liggende Ruacana watervallen komen we weer op de asfaltweg. Een goed moment om even te lunchen. De rivier wordt hier afgedamd en de watervallen staan tegenwoordig vaak droog. We hebben het geluk dat het de afgelopen tijd flink heeft geregend en de rivier in volle omvang over de watervallen dendert.
We lopen langs het hek dat de grens met Angola aangeeft en steken stiekem een teen door het hek. Zo, dan zijn we ook in Angola geweest!

Oshikati

De weg naar Oshikati aan de noordkant van Etosha is één lange asfaltweg. Je moet goed opletten want langs de weg grazen overal ezels, geiten en koeien die soms plotseling oversteken. Na 5 uur rijden zijn we eindelijk in Oshikati. Bij de plaatselijke Spar kopen we vlees voor de braai van vanavond en gaan we op zoek naar de camping. Het is nog een hele tour de in een buitenwijk gelegen camping te vinden die 'Ma Flodder' van de vorige camping ons had aanbevolen. Het ligt er in het donker wat luguber bij. Op het verlaten terrein vinden we na enig zoeken de vriendelijke eigenaar, die ons een plaatsje naast het hek geeft. Als we de braai aansteken en de plek wat wordt verlicht hebben we het weer naar ons zin. De braai is heel gezellig en nog lekker ook. Om 10 uur liggen we op één oor.

Etosha

Het is lekker fris als opstaan. Snel ontbijten en de tent inklappen. Etosha, ons favoriete park, wacht op ons! Yes!! Het is één uur rijden naar de nieuwe ingang aan de noordzijde van het park. Wel vreemd dat het park zo dichtbij dit relatief dicht bevolkte gebied is. Bij de ingang klimmen we in een uitkijktoren. Hier zien we meteen al de eerste gnoes, gieren en bokjes. In het noorden bevinden zich de grasvlaktes van de 'Andoni plains', waar zich in deze natte tijd van het jaar het meeste wild ophoudt. Ons 'vriendje' de prachtig rose en blauw gekleurde lilac breasted roller lijkt ons bij elke struik toe te lachen. Aangezien er op dit moment overal water is heeft het wild zich over het park verspreid. Bij de vele waterputten is weinig activiteit te bespeuren, waar het in de zomer dringen is voor een plekje. Onderwegnaar Namutoni komen we de eerste kudde olifanten tegen.

Namutoni

We zijn rond 15 uur bij ons huisje in Namutoni. Namutoni is een prachtig wit gekalkt oud Duits legerfort. Het is ommuurd en heeft torens waarop je de omgeving prachtig kunt zien. De vorige keer sliepen we in het fort zelf, maar nu hebben we een ruim huisje buiten de poort. In de winkel slaan we vlees in voor de braai van vanavond en gaan tegen de avond weer op safari.
Na de groep zebra's net buiten de poort moeten we echt op zoek om dieren te vinden. We rijden om de "Fischer Pan", een meer waar zich deze tijd van het jaar wat flamingo's ophouden. Als de zon onder gaat zijn we net bij een groep giraffen, die mooi poseren tegen de oranje zon die achter de horizon verdwijnt.

Kaart van Etosha (Klik voor groter formaat)

Op de toren van Namutoni genieten we van de invallende duisternis. Je moet voor donker binnen zijn, maar daar houdt niet iedereen zich aan. Overal zie je koplampen richting het kamp rijden. In tegenstelling tot Zuid-Afrika, waar de poort op slot gaat en je een boete krijgt als je te laat binnen bent, wordt voor elke auto de poort probleemloos open gedaan.

Braaien

Bij het huisje stoken we de braai lekker op en doen ons tegoed aan het verse vlees. Om ons heen lopen jakhalzen die een graantje mee willen pikken. 's Nachts horen we ze vuilnisbakken omgooien op zoek naar etensresten. Na de braai gaat Ans naar bed, terwijl wij de verlichte waterput bezoeken. Het is een mooi plekje, maar er is helaas geen dier te zien.

Luipaard met prooi !

We zijn om 5:15 al op en gaan als het hek om 6:15 open gaat meteen op pad. De kleuren van de zonsopkomst zijn prachtig.  We moeten vandaag naar Okaukuejo aan het andere uiteinde van het park, maar doen eerst nog de Dik-dik route in de buurt van Namutoni. Een goede beslissing, want we zien hier één van de spectaculairste dingen die we ooit in Afrika hebben gezien. Een luipaard met een net gedode impalabok. Het is net gebeurd en het luipaard ligt naast de prooi nog uit te hijgen. Na een tijdje sleept het luipaard de impala, die groter is dan hem zelf,  met z'n sterke kaken naar een beschutte plek onder de bosjes. Indrukwekkend om te zien. Pas als de prooi is verborgen begint het luipaard met eten. Niets vermoedende zebra's en een gnoe lopen op enkele meters van het tafereel voorbij. Na anderhalf uur heeft hij genoeg gegeten, stapt op en is binnen een paar seconden spoorloos verdwenen. Een unieke ervaring.

Onderweg naar het 145 km verderop gelegen Okaukuejo stoppen we bij een groot aantal waterputten. Meestal zonder resultaat. Zelfs het 's zomers zo prachtige Kalkheuvel, waar de grond tijdens de droge periode sprookjesachtig wit is en er altijd wat te beleven is, is het nu schreeuwend stil. De mooie witte ondergrond is nu begroeid met gras en bijna onherkenbaar.

Etosha zoutmeer

We rijden nog even het grote droge Etosha zoutmeer op. Deze kale Etosha pan beslaat ongeveer de helft van het park. Er gaat een pad een stukje het meer op, naar een plek waar je je aan het eind van de wereld waant.
Pas bij Rietfontijn, op 2/3 van de route, komen we het eerste wild weer tegen. Het is meteen goed raak. Impala's, zebra's, springbokken, wrattenzwijnen en 14 giraffen. Van een ranger krijgen we de tip dat er langs de weg na een bepaalde boom leeuwen in het struikgewas liggen. Het is even zoeken, maar plotseling zien we 4 oortjes boven het gras uitsteken. Zo op het oog liggen ze rustig uit te buiken, maar als het mannetje plotseling opstaat, staat iedereen op en volgt de baas. Ze lopen naar een verderop verstopt prooi, waar ze allemaal tegelijk aan gaan kluiven. We hebben door het hoge gras eerst niet in de gaten wat er aan de hand is, maar als we een poot met hoeven door de lucht zien vliegen hebben we het door.

Okaukuejo

Het is inmiddels laat geworden en we moeten stevig door rijden om op tijd in Okaukuejo te zijn. We hebben een zelfde soort huisje als in Namutoni. Okaukuejo is vooral bekend om zijn fantastische waterput, waar zoveel dieren komen drinken dat je er de hele dag door kunt brengen. Ook nu zijn er weer volop oryxen, springbokken, gnoes en zebra's. Niet zo extreem uitbundig als 's zomers, maar toch geweldig om te zien.
We eten in het restaurant. Een verkeerde keuze. Het is goedkoop, maar het vlees is zo vreselijk taai dat onze kaken zeer doen van het kauwen.

Maansverduistering

Om half negen maken we ons op voor een lange avond bij de waterput. Naast de springbokjes is er ook een olifant op het toneel verschenen. Tot onze verrassing maken we bij helder weer een volledige maansverduistering mee. Uniek! Om 11 uur ligt de maan helemaal in de schaduw van de aarde. Ien gaat al vroeg naar bed, maar ik wacht samen met een Nederlandse knul op de neushoorns die hier bijna elke avond komen drinken. Rond middernacht komt de reus uit de prehistorie aanwaggelen en hebben we niet voor niets gewacht. Pas na enen lig ik op bed.

Sprookjeswoud

We zijn als om 6:15 de poort open gaat weer van de partij. We rijden naar het sprookjeswoud, waar een groot aantal grillige baobab bomen staan. Een unieke plaats. Het was wel een eind rijden en behalve een eekhoorn zien we geen wild. We gaan terug naar het bij het kamp gelegen Olifantsbad. Hier zien we een enorme olifant. Een randdebiel doet een geslaagde poging iedereen van de weg te drukken om zo dicht mogelijk bij die olifant te komen en het zicht van ons en een andere auto te ontnemen. Hierbij ramt hij bijna onze auto en de arm van Ans die uit het raam hing om een foto te nemen. Wat een sukkel, het zal me niets verbazen als het een Nederlander is.
Vroeg in de middag zijn we op de gemsbokvlakte. Hier zien we ongeveer 100 zebra's bij een waterput staan. In keurig nette rijtjes komen en gaan de kuddes naar het water.
Na een siësta in het kamp willen we 's middags lekker bij de waterput gaan zitten. Behalve wat eekhoorntjes en een enorm wevernest op het terrein is er weinig te beleven. We besluiten toch maar de auto in te kruipen om in de omgeving ons geluk te beproeven. Al snel komen we een enorme olifant tegen en een valkje dichtbij in een struik vlak naast de weg. Ook veel zebra's en oryxen laten zich zien. Als we naar het kamp terug gaan zien we een oude mannetjesleeuw langs de kant van de weg liggen. Dat is wel erg dichtbij! Als hij geeuwt en zijn bek helemaal open spert hebben we er weer een superfoto bij. Plotseling staat hij op en loopt in draf een stukje met ons mee. De dames griezelen bij het zien van zoveel spierkracht.
Het is inmiddels bijna donker en met nog een aantal auto's snellen we terug naar het kamp. Door de stofwolken van je voorganger is de weg nauwelijks te zien en we zijn dan ook maar net op tijd binnen. We geven het restaurant een tweede kans. Dit keer kiezen we wat a la carte. Prima keus en heerlijk gegeten.

Avondje bij waterput van Okaukuejo

Onder de volle maan betrekken we ons plekje bij de waterput. Het is vandaag neushoornfeest. Al snel komt er eentje met een kleintje drinken, terwijl we in de verte nog 4 neushoorns zien. Sommigen zijn met elkaar aan het vechten. Na verloop van tijd komen zij ook naar de waterput en tellen we wel 7 neushoorns rond de poel. Om 22 uur zijn we helemaal voldaan en zoeken we ons bedje op. Het was weer een prachtige dag. Jammer dat we morgen weer verder moeten.

Bye bye Etosha

Voor zevenen zeggen we bye bye tegen Etosha. Ans wil nog één keer giraffen zien. Ze wordt op haar wenken bediend door twee langnekken met jong die haar bij de uitgang uitzwaaien. Een perfect afscheid.
Over een goede asfaltweg haasten we ons naar de Düsternbrook farm in de buurt van Windhoek, waar we om 14 uur moeten zijn. Over de 450 kilometer doen we 5,5 uur. Onderweg lunchen we even bij een farm waar ze krokodillen en struisvogels houden. De aardige mensen geven ons een grappige rondleiding in het Zuid-Afrikaans.

Düsternbrook farm

De Düsternbrook farm ligt 18 km vanaf de asfaltweg, waarbij de zandweg twee keer door een laagstaand riviertje loopt. De koloniaal aandoende farm is mooi gelegen op een heuvel, omringd door een groot terrein dat zich vele kilometers in de richting van de kust uitstrekt. Het is een perfecte plaats om de vakantie af te sluiten.
Zoals meerdere farms hebben gedaan is het farmland omgetoverd in een lucratief wildpark. Klinkt erg toeristisch, maar is in feite het herstellen van de situatie zoals die was. Bij de kolonisatie werd indertijd het talrijke wild afgeschoten ten behoeve van de veeteelt. Nu worden soms astronomische bedragen betaald om dit wild weer terug te krijgen.
Ien en Ans genieten van de onverwachte luxe. Bij het open haardje drinken we een biertje. We kijken uit op een klein riviertje dat vorige week na een hevige regenbui even een snel stromende rivier was. Ook de kamers zijn lekker luxe met een eigen waranda.

Luipaarden en Cheetah's voeren

De Düsternbrook farm is vooral bekend om zijn luipaarden. Ze hebben er een paar die binnen verschillende omheiningen leven. Met een landrover gaan we er naar toe om ze te voeren. In een boom worden stukjes vlees gelegd, waarna uit het niets een luipaard opduikt en in de boom springt. Deze plek is al door vele professionele fotografen bezocht om prachtige nepfoto's te maken van 'luipaard in boom'. Ook wij kunnen mooie plaatjes schieten, maar zijn wel erg blij dat we in Etosha een echt luipaard spektakel hebben meegemaakt. Na de boomact gaan we naar een gebied waar vier jachtluipaarden worden gehouden. Ook hier komen ze meteen af op het vlees. Jachtluipaarden zijn prachtige dieren, die als grote poezen om onze open landrover lopen.

In een aftandse open landrover gaan we laat in de middag op safari. We komen al snel kudu's, bavianen, wrattenzwijnen en impala's tegen. In de verte zien we giraffen en ook een groep eland antilopen laten zich even bewonderen. Na een mooie zonsondergang zijn we rond zessen weer terug.

Op het grote balkon van het antiek ingerichte huis hebben we samen met twee Engelsen een heerlijk diner. We kletsen gezellig met de 'manager' van Düsternbrook Steffie en de twee Engelsen. Aan de heldere hemel zien we de volle maan achter de bergen op komen.  Het signaal om ons bedje op te zoek. Het was een vermoeiende dag.

We moeten vandaag om 15:10 vliegen en willen nog even Windhoek in om wat toeristische rommel in te kopen. We zijn al vroeg op voor het ontbijt om zo lang mogelijk te hebben in het ochtendzonnetje. Als we om 8 uur willen vertrekken worden we attent gemaakt op een hok vlak achter de lodge, waar ook een luipaard zit. Vanuit een boom bekijkt hij de omgeving. Een perfect plaatje. Als we naderen springt het schuwe dier echter uit de boom en verstopt zich. Als we ons verstoppen komt hij terug, maar als we weer te dichtbij komen voor een foto peert hij hem weer. De tijd begint te dringen, maar als net als we het op willen geven springt hij weer in de boom en kunnen we met de telelens een mooie foto maken. Een perfect einde van de vakantie.
In een uurtje rijden we naar Windhoek. We parkeren in het centrum bij de bekende clocktower en gaan in rap tempo even de stad in om T-shirts en aparte kaarsen te kopen.

Nadat we de auto bij Asco hebben ingeleverd worden we naar het vliegveld gebracht. Het vliegtuig vertrekt keurig op tijd om 15:10 naar Johannesburg. Om 20:30 door naar Londen en Amsterdam, waar we 's ochtends even voor zevenen aankomen. Een vakantie om nooit meer te vergeten.